نقد فیلم راه رفتن روی سیم : شروع متوسط ، پیش روی بد و پایانی افتضاح!

به گزارش میم ست و در تازه ترین اخبار فیلم و سینمای هالیوود ، در این مطلب می خواهیم به نقد و بررسی فیلم راه رفتن روی سیم بپردازیم. کارگردانی این فیلم را احمدرضا معتمدی بر عهده داشته و در آن بازیگرانی همچون هومن برق نورد ، اندیشه فولادوند و احمد مهرانفر نقش آفرینی کرده اند. این فیلم در تاریخ 24 ام مردادماه امسال روی پرده های سینما به نمایش درآمد و تا به اینجا توانسته است به فروشی ناچیز نزدیک به 50 میلیون تومان دست یابد. در ادامه با نقد و بررسی فیلم راه رفتن روی سیم با ما همراه باشید. فیلم راه رفتن روی سیم ، جدیدترین ساخته احمدرضا معتمدی ، قصد دارد با پرداختن به قشر خاصی از افراد جامعه ، از دغدغه‌ هایشان سخن بگوید و در این میان داستان خاص خود را هم روایت کند و با چالش‌ های داستانی خود مخاطب را مجذوب خود کند که بی شک در تمامی این موارد ناموفق عمل کرده است. این فیلم که در جشنواره فجر امسال هم حضور داشت و به نمایش درآمد ، در پوسته بیرونی خود به روایت داستان یک عده نوازنده زیرزمینی می ‌پردازد که قصد خارج شدن از کشور را دارند و در این میان مشکلاتی در راهشان پدیدار می‌ شود. داستان فیلم راه رفتن روی سیم  از آنجایی شروع می ‌شود که داوود ، پسر یک تنبور نواز ایرانی ، (با بازی احمد مهران فر) در تهران به دنبال شغل می ‌گردد و در این میان با گروهی از نوازنده‌ های زیرزمینی آشنا شده و با آنان همراه می‌ شود. گروه قصد دارد تا از کشور خارج شود و کنسرت برگزار کنند اما مشکلاتی به‌ وجود می‌آید و آن ‌ها تصمیم می ‌گیرند تا برنامه‌ های سفر خود را تغییر دهند و غیرقانونی از مرز عبور کنند. معتمدی در جدید ترین ساخته خود قشر جوان جویای نام را هدف قرار داده است؛ نوازندگانی که ادعا می ‌کنند حرف تازه ‌ای برای گفتن دارند و برای رسیدن به هدف خود حاضرند هر کاری بکنند. داستان به ظاهر جمع و جور و ساده است و می‌تواند مستقیم سر اصل مطلب برود و بدون حاشیه خود را به اتمام برساند اما متاسفانه فیلمنامه به گونه ‌ای نوشته شده که در طول سیر داستانی اتفاقات متعددی را شاهد هستیم که همگی جز حاشیه‌ های اضافی چیزی برای ارائه و حرفی برای گفتن ندارند. داستان فیلم راه رفتن روی سیم سیر نزولی فاحشی را در پیش می ‌گیرد و تا انتهای فیلم نه تنها پیشرفتی در زمینه داستان گویی شاهد نیستیم ، بلکه تنها زوال فیلم را می‌ بینیم و داستان هر چه جلوتر می‌رود بد و بدتر می ‌شود. راه رفتن روی سیم فیلمی است که متوسط شروع شده ، بد جلو می ‌رود و بدتر تمام می‌ شود! بخش‌ های اضافی ، حاشیه‌ های بی مورد و اتفاقات بی تاثیر در این فیلم به وفور دیده می‌شود. فیلم در ابتدا دست روی مسئله ‌ای می ‌گذارد که به ظاهر می ‌توان بی ادعا آن را برای مخاطب تعریف کرد اما در ادامه فیلم پای خود را فراتر می ‌گذارد و بیش از حد و پتانسیلش حرف می ‌زند و المان اضافه می ‌کند. در بخش ‌های انتهایی شاهد قسمت‌ هایی هستیم که قرار است هیجان را برای مخاطب به همراه داشته باشد اما متاسفانه نه تنها این امر محقق نمی ‌شود، بلکه اتفاقات پیش آمده به قدری سطحی ، مصنوعی و بی منطق هستند که مخاطب را از تماشای ادامه فیلم بازمی ‌دارند.

فیلم راه رفتن روی سیم فیلمی است که متوسط شروع شده ، بد جلو می‌ رود و افتضاح تمام می‌ شود!

جدا از مسئله داستان و فیلمنامه که جزو بدترین بخش ‌های این فیلم به شمار می‌ روند، بازیگری و بازیگران فیلم هم جزو مهمترین عوامل منفی آن هستند. فیلم از عده جوانانی تشکیل شده که کارشان موسیقی است و هدفشان انتشار موسیقی ‌شان است. جوانانی که این نقش ‌ها را در فیلم بر عهده دارند، شاید دستی در موسیقی و ساز زدن داشته باشند اما قطعا بویی از بازیگری نبرده ‌اند. ایفای نقش ‌ها بسیار سطحی، مصنوعی و خالی از کوچکترین انتقال هرگونه حس به مخاطب بوده و پر از اداهای اضافه هستند. بازیگران در تلاشند تا حس و حال نقش‌ هایشان را به مخاطب انتقال دهند اما نه تنها این اتفاق به هیچ وجه نمی‌ افتد، بلکه مخاطب با دیدن ایفای نقش ‌ها کاملا دلزده شده و در اولین نگاه متوجه می‌شود که بازیگران پیش رویش تنها ادای اضافه هستند و هیچگونه حسی منتقل نمی ‌کنند. حتی بازی نقش ‌های اصلی ‌تر فیلم (احمد مهران فر، اندیشه فولادوند و حامد کمیلی) هم همین است. مجموعه نقش‌ ها و بازیگران فیلم راه رفتن روی سیم، هیچ حرفی برای گفتن ندارند. نقش ‌ها توخالی هستند و ماحصل‌شان توخالی‌تر ! قطعا یکی از مهمترین فاکتور های منفی فیلم راه رفتن روی سیم، نقش ‌ها و بازی بازیگرانش است. فیلم راه رفتن روی سیم ادعای هنری دارد. فیلم می ‌خواهد بگوید که برای هنر ارزش قائل است. این مسئله را هم در بخش‌های مختصر و کوچک فیلم شاهد هستیم هم در بخش‌های مهم ‌تر و کلیدی ‌تر. اما متاسفانه پرداختن به همین مسئله هم به خوبی انجام نشده و مشخص است که فیلم تنها ادعای این را دارد که هنر ارزشمند است و جدا از این ادعا هیچگونه تلاش مفیدی در این راه انجام نمی‎دهد. این ادعای اضافی در بخش پایانی فیلم به اوج خود می ‌رسد و با صدای بلند ، بد بودنش را فریاد می ‌کشد! همین مسئله است که باعث می‌شود بگوییم فیلم بسیار ضعیف به اتمام می ‌رسد. فیلم راه رفتن روی سیم هیچگونه ارزش بصری و محتوایی را در خود ندارد. بخش‌ های کلی و کلیدی فیلم تنها به مسائلی کلیشه‌ ای پرداخته و معضلات و تضادهایی تکراری در جامعه را نشانه گرفته. از طرفی دیگر در ادامه راه خود نه تنها بالغ ‌تر نمی ‌شود بلکه به مرور بد و بدتر شده تا به اوج برسد و ثابت کند فیلم بسیار بدی است. قطعا این فیلم ارزش وقت گذاشتن توسط مخاطب را نداشته و جزو بدترین فیلم ‌های اکران حال حاضر سینمای ایران است.

نظر شما در مورد فیلم راه رفتن روی سیم و نحوه نقش آفرینی بازیگران آن چیست ؟

نظرات ارزشمند خود را در پایین مطلب با ما و دیگر علاقه مندان به اشتراک بگذارید.