نقد و بررسی قسمت اول از فصل دوم سریال وست‌ ورلد

به گزارش میم ست و در جدیدترین اخبار فیلم و سینمای هالیوود، بالاخره بعد از 16 ماه‌ انتظار قسمت اول فصل دوم سریال وست ورلد (WestWorld) منتشر شد تا بار دیگر بحث و نقدها پیرامون این سریال پرحاشیه به موضوع روز طرفداران سریال‌ های علمی تخیلی بدل شود. قسمت آخر فصل اول سریال وست ورلد تماشاچیان خود را با انبوهی از سؤالات تنها گذاشت تا بلکه بتواند با این وسیله فصل دوم خود را با قدرت شروع کند. در ادامه به بررسی قسمت اول این سریال و تحلیل کلی بر روابط آن خواهیم پرداخت و آنگاه به تفاوت وست ورلد با دیگر سریال‌های علمی تخیلی می‌پردازیم. در ادامه با نقد قسمت اول فصل دوم سریال Westworld با فیلم نیوز همراه باشید.

هشدار: خواندن این مطلب داستان قسمت اول فصل دوم سریال وست ورلد را لو می دهد. پیشنهاد می کنیم قبل از خواندن این مطلب قسمت اول را تماشا کنید.

سوالی که در پایان این قسمت ذهن همه ما رو به خودش مشغول کرد این بود، چی شد ؟؟؟ اون همه جنازه ؟ اصلا چرا داستان این سریال انقد گیج کننده اس؟ برای درک داستان بهتر است از آخر به اول شروع کنیم. پیتر ابرناتی... اصلی ترین معمای داستان و در عین حال کم اهمیت ترین شخصیت که از همان اوایل فصل اول به دلیل ایرادات فنی به انبار شرکت دلوس منتقل شد حالا کلید نجاتی شده است برای میهمانانی که به دست میزبانان پارک شکار می شوند. همانطور که قبلا گفته بودیم در این سریال نباید چیزی را کم اهمیت تصور کنیم. چه کسی فکر می کرد ابرناتی بیمه مهمانان باشد و دلوس تا او را تحویل نگیرد هیچ گونه کمکی برای میهمانان بخت برگشته ای که در پارک گیر افتاده اند نمی فرستد؟ این ابرناثی بود که با پیدا کردن عکس همسر ویلیام کلید اولین تغییرات ذهنی را برای دلورس فراهم کرد. همان طور که برنارد در ابتدای این قسمت سریال می گوید ذهن دلورس در حال رشد کردن است و این به اندازه‌ی کافی برای برنارد نگران کننده است. و از شخصیتی که دلورس قرار است به آن تبدیل شود می ترسد.

اما چه بلایی سر ابرناتی آمد؟ او الان کجاست؟ چرا انقد مهم است؟

اگر یادتان باشد ابرناتی در اولین قسمت فصل اول، عکسی از زنی در دنیای مدرن ما پیدا کرده بود و همان عکس باعث شد که اختلالاتی در عملکرد او به وجود بیاید و طبیعت و وجود خودش را زیر سوال ببرد. او به دلورس می گفت: "این لذت های خشونت آمیز پایان خشونت آمیزی دارند." این جمله که از کتاب معروف رومئو و جولیت است باعث شد تغییراتی در کد میزبان ها به وجود بیاید و و بتوانند گذشته خودشان را به یاد بیاورند. به عبارت دیگر ابرناتی بود که با زمزمه این جمله در گوش دلورس به طور غیر مستقیم باعث انقلاب میزبان ها در پارک شد. در قرون‌ وسطی و کمی بعدتر تا اواسط قرن شانزدهم میلادی عده‌ ای از اندیشمندان و عالمان دینی و فلسفی از برهانی که امروزه برای ما عجیب اما همچنان پرکاربرد است برای اثبات وجود خدا استفاده می‌کردند. آن‌ها بر این ادعا بوده‌اند که در سلسله‌ی علت و معلولی که جهان ما با آن درگیر است همواره یک اصل غیرقابل‌ انکار وجود دارد: علت باید چیزی بیشتر از معلول را داشته باشد. شأن و منزلت علت به همین سبب بیشتر از معلول است. ما از دانشمندان و فیلسوفان بیشتر از دانش و فلسفه تقدیر می‌کنیم. چرا که دانش و فلسفه‌ ی آنان زاییده از ذهن و تجربه‌ ی آنان است و همواره اعتبار خود را از صاحبان خود می‌ گیرد. همچنین نسبت به نجار، کشاورز، فیلمساز و نویسنده هم همین رویکرد را داریم. بنابر همین استدلال ما نیز در خیال خود اوج خوبی‌ ها و اوج قدرت‌ ها را تصور می‌کنیم که چون ما به آن دسترسی نداریم پس باید معلولی از علتی دیگر باشد. آن علت را خدا می‌نامیم. تصورات خوبی‌ ها و خیرها خود نشان‌ دهنده‌ی آن است که علتی فرا انسانی سبب‌ ساز آن است. چرا که انسان نمی‌تواند خیر مطلق یا سرمنشأ حق باشد. بنابراین خدایی باید وجود داشته باشد که سرمنشأ این تصورات در ذهن انسان است. این مفهوم به‌ طور اخص در سریال به چالش کشیده می‌شود. آیا آفریده‌ های امروز نمی‌توانند از خالق خود پیشی بگیرند؟ توجه کنید که دیگر موضوع یک اشتباه در برنامه‌ ریزی ربات‌ ها یا عملکرد آن‌ ها برای محافظت از انسان نیست. دیگر فیلم‌ ها و سریال هایی با موضوع مشابه Westworld از این حربه استفاده می‌کنند. آن‌ها به دنبال آن‌اند که نشان دهند که بر فرض به دلیل برنامه‌ای که برای ربات‌ها نوشته شده که باید از جان انسان‌ ها حمایت کنند. یا اشتباه یا جرقه‌ ای باعث آن شده که ربات‌ ها بر انسان‌ ها پیشی بگیرند. این‌ ها موضوعات کلیشه‌ای و نخ نمایی است که سریال‌ ها  و فیلم‌ ها برای خارج نشدن از چرخه‌ ی علی و معلولی از آن‌ ها استفاده می‌کنند. این موضوع در سریال WestWorld پیچیده‌ تر از این‌ حرف هاست. در این سریال ربات‌ ها به مرحله‌ ی جدیدی از حیات خود پا می‌ گذارند که در آن خود آگاهی رخ می‌دهد. خود آگاهی به معنای آن‌که آن‌ ها از موقعیت و جایگاه خود در هستی اطلاع پیدا می‌ کنند و ذهن آن‌ ها مسیر یک موجود اسیر تا یک موجود متفکر را طی می‌ کند. ذهن آن‌ها رشد می‌ کند، خود را ارتقا می‌ بخشد و به تمام آنچه که "بازی" به نظر می‌ آمد رنگ واقعیت می‌ بخشد. مثالی که در دیالوگ "میو" با "لی" برنامه‌ نویس خود صورت می‌ گیرد که لی به میو می‌ گوید که تمام خاطراتی که او در سر دارد همه و همه تنها بازی بوده است. تفاوت خاطرات و به بیانی گسترده‌ تر توهمات با واقعیات در چه چیزی است؟ حکیم چینی، چوانگتسی گفت: یک‌بار خواب دیدم که پروانه‌ام، و اکنون نمی‌دانم که آیا من چوانگتسی هستم که خواب دید پروانه است، یا این‌که پروانه‌ام و خواب می‌بینم که چوانگتسی هستم. آیا ما آن پروانه هستیم که خواب می‌بیند یا چوانگتسی که از خواب بیدار شده است؟ فیلسوفان و دانشمندان در تاریخ سعی کردند جوابی به این پرسش پیدا کنند که حتی جواب آن‌ ها نیز در وست ورلد به چالش کشیده می‌ شود. آن‌ ها می‌ گویند هر آنچه که ما به‌ صورت واضح، صریح و متمایز احساس یا اندیشه می‌کنیم جزئی از واقعیت است و مابقی آن بطلانی بر آن است و خیالی بیش نیست. در همین قسمت فصل دوم WestWorld از زبان دلورس می‌شنویم که او اکنون گذشته، حال و آینده‌ ی خود را به وضوح و صراحت در ذهن خود می‌ بیند. یعنی نه‌ تنها آن برداشت همگانی از واقعیت را به چالش می‌ کشد بلکه مفهومی جدید بر آن می‌ افزاید و آن پیش‌ بینی آینده است. اگر رابرت و آرنولد تمامی اتفاقاتی را که رخ داده است پیش‌ بینی کرده بودند باید انتهای آن را نیز به‌ نوعی مهندسی کرده باشند. بنابراین دلورس که نماد طغیان علیه نظم موجود WestWorld بوده است اکنون با صراحت می‌تواند بیان کند که می‌تواند آینده را ببیند. آینده‌ ای که اگر واضح‌ تر از گذشته و حال نباشد از آن‌ها دست‌ کمی ندارد. همین موضوع کافی است تا متوجه بشویم که چرا سریال ازنظر خط زمانی گیج‌ کننده و عجیب‌ و غریب است. موضوعی که می‌توان ساعت‌ها در مورد آن نوشت. چه این اتفاق عامدانه یا تصادفاً در سریال رخ داده باشد. در آینده بیشتر در مورد شکستن خط زمانی در وست ورلد خواهیم گفت.