نقد و بررسی فیلم سرخ پوست – Red skin
فیلم سرخ پوست با فیلمنامه ای منسجم و داستانی جذاب مخاطبش را تا پایان فیلم از دست نمی دهد. این فیلم با بازی نوید محمد زاده و پریناز ایزدیار در جشنواره فیلم فجر 37 ام نامزد دریافت 6 سیمرغ شد و توانست یکی از آنها را از آن خود کند.
به گزارش میم ست ، امروز به نقد و بررسی فیلم سرخ پوست به نویسندگی و کارگردانی نیما جاویدی می پردازیم. این فیلم با بازی ستارگان خوش نقشی چون نوید محمدزاده ، پریناز ایزدیار و ستاره پسیانی در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و توانست نظر بسیاری از بینندگان و منتقدان را به خود جلب کند. این فیلم به تهیه کنندگی مجید مطلبی نامزد دریافت 6 سیمرغ شد و از میان آنها توانست سیمرغ ویژه هیئت داوران را به خانه ببرد. در ادامه با نقد و بررسی فیلم سرخ پوست با ما همراه باشید.
نیما جاویدی پس از ساخت فیلم اولش یعنی فیلم ملبورن با ۵ سال وفقه، فیلم تازه ای را ارائه کرده است تا به همه ثابت کند که می توان فیلمی ساخت که در درجه اول قصه اش را سالم و جذاب تعریف کند و مخاطبش را تا انتها از دست ندهد.
فیلم سرخ پوست از این منظر فیلم بسیار مهمی است که می تواند الگوی تازه ای را به سینمای امروز ایران پیشنهاد دهد. گویی آنقدر از تماشای فیلم هایی که به ظاهر دغدغه اجتماعی دارند اما ذره ای قصه نمی گویند و محتوایشان بر هر رکن دیگری از فیلم سایه می اندازد، دل زده شده بودیم که تماشای فیلم سرخ پوست به یادمان می‌آورد که سینمای داستانی به واقع چه کارکردی باید داشته باشد و چقدر جای این نوع قصه گویی خالی بوده است.
وقتی فیلمنامه خوب و منسجم در کار باشد آن وقت از کارگردان و بازیگر گرفته تا طراح دکور و لباس، همه به خوبی نقششان را درک کرده و هرکدام چیزی به جهان فیلم اضافه می کنند. کافیست از همان پلان های نخستین به فضا سازی فیلم توجه کنید.
گروه دکور، زندانی را برای ما طراحی کرده است که با معرفی جاویدی در ابتدای فیلم به خوبی موقعیت جغرافیایی داخل و بیرون آن را درک می کنیم. یک موقعیت مکانی ویژه که بعد از تماشای فیلم، هربار که به یادش بیفتیم آن زندان کاملا در ذهنمان مجسم می شود و به خوبی فضاهای داخل آن را به یاد می‌آوریم.
تصویر برداری چشم نواز هومن بهمنش با خلق تصاویری با دمای رنگی سرد کاملا در خدمت حال و هوای یک زندانِ در حال تخلیه است.
طبیعیست که وقتی فیلمنامه نویس به یک سینمای قصه گو با جهان خاص خود روی می آورد و به دنبال الگوی های کلیشه ای و اثبات شده قبل نیست، نقشی به نوید محمدزاده پیشنهاد می شود که کاملا می تواند توانایی های تازه ای را از او نمایان کند.
محمدزاده نشان می دهد که قدرت بازی او فراتر از یک بازی بیرونی و کاملا آزادانه است و در فیلم سرخ پوست در نقش یک سرگرد درون گرا با بازی کاملا کنترل شده نیز می تواند خود را به اثبات برساند. بیراه نیست که بگوییم به تکرار افتادن بازی یک بازیگر از یکنواختی و شبیه به هم بودن فیلمنامه های نوشته شده نیز نشات می گیرد.
همچنین استفاده درستِ فیلم سرخ پوست از موسیقی بسیار به آن کمک کرده است. موسیقی رامین کوشا برای پر کردن خلأ‌های فیلمنامه یا یا بیش از حد هیجانی کردن فیلم نیست، بلکه دقیقا لحظاتی از آن استفاده می شود که به فضا سازی راز آلود فیلم کمک کند و هر بار فصل تازه ای از قصه را به ما یاد‌آور شود.
تماشای فیلم سرخ پوست را از دست ندهید که تجربه دلنشینی را در سینما برایتان رقم خواهد زد.
هشدار! ادامه مطلب جزئیات داستان فیلمِ سرخپوست را فاش (اسپویل) می کند!
نیما جاویدی با فیلم سرخ پوست نشان می دهد که می توان فیلمی ساخت که در درجه اول قصه اش را سالم تا انتها تعریف کند
فیلم سرخ پوست پس از فضا سازی اولیه اش به موقع شروع می شود و مخاطب کاملا می داند که چه سرنخی را باید دنبال کند. سرگرد نعمت جاهد (با بازی نوید محمدزاده) که از عهده اداره کردن زندانش به خوبی بر آمده است، به تازگی ترفیع گرفته و به ریاست شهربانی منصوب شده است. اما در طی روند انتقال زندانیانش به زندان دیگر، با خبر می شود که یکی از آنها ناپدید شده است.
همزمانی شنیدن خبر ترفیع و خبر گریختن یکی از زندانی ها، موجب می شود که وارد دنیای فیلم سرخ پوست شویم تا ببینیم سرگرد جاهد با موقعیتی که در آن قرار گرفته است چه می کند؟
شخصیت آرام و جدی او در کنار ذکاوتی که دارد، باعث می شود که دنبال کردنش برای ما جذاب شود. نه تنها سرگرد بلکه زندانی رقیب او یعنی احمد سرخ پوست، با وجودی که او را نمی بینیم، از زبان دیگران باهوش معرفی می شود و به نظر می رسد سرگرد برای گیر انداختن او کار دشواری را دارد. تقابل دو شخصیت با هوش بستری را فراهم می کند که ارتباطمان با فیلم قطع نشود و همواره منتظراقدام های غیر منتظره ای از سوی هریک باشیم.
در این میان شخصیت مددکار (با بازی پریناز ایزدیار) نیز به روند قصه اضافه می شود تا ما با حضور او، اطلاعاتی از گذشته سرخ پوست که ظاهرا بیگناه بوده است به دست بیاوریم و هم چنین تضاد درونی شخصیت سرگرد نیز برایمان بیشتر جلوه کند.
سرگرد در عین اینکه به ظاهر شخصیتی بد اخلاق و عصبی دارد، وجه عاطفی اش در تقابل با مددکار تحریک می شود. همین طور دو راهی پیش روی او نیز با اصرار‌های مددکار مبنی بر رها کردن سرخ پوست روشن می‌شود.
سرگرد یا باید سرخ پوست را به هر قیمتی تحویل دهد و مقام جدیدش را به دست آورد و یا اینکه به خوی انسانی خود رجوع کند و یک انسان بیگناه را آزاد سازد. این نکته باعث می شود تا مخاطب دلیلش را برای ادامه تماشای فیلم سرخ پوست به خوبی بداند و سرگرد را در مسیر انتخاب بین این دو راهی به وجود آمده دنبال کند.
در سکانسی مهم شاهد هستیم که دخترِ احمد سرخ پوست ناپدید شده و سرگرد او را در یکی از سلول های زندان پیدا می کند. سرگرد به ناگاه با فریاد سعی دارد از دختر اعتراف بگیرد که در یک لحظه متوجه اقدام ناشیانه خود می شود. گویی باز هم تضادی در وجود سرگرد است که مدام بزرگتر می شود. تضادی بین خودآگاه و ناخود آگاه شخصیتش.
او به ظاهر می خواهد هر طور شده سرخ پوست را به دست بیاورد اما هرچه زمان می گذرد، وجه انسانی ناخودآگاهش هشیار‌تر می شود. کمی بعدتر در همین سکانس به ناگاه درِ زندان به روی سرگرد بسته شده و این بسته شدنِ در علاوه بر اینکه حس اسیر بودن را برای چند لحظه در وجود سرگرد ایجاد می‌کند، حسی از وجود احمد سرخ پوست را هم در فضا القا می سازد.
گویی با وجود اینکه سرخ پوست را نمی بینیم اما او همه جا حضور دارد و جاویدی با انتخاب عدم نمایش سرخ پوست تا آخرین لحظه، تاثیر این شخصیت را چندین برابر کرده است. به طوری که وقتی در نمای لانگ شات، سرگرد در فضای خالی راهروی زندان، روی زمین افتاده است، کاملا استیصالش را در این مسیر می بینیم و مدام این سوال در ذهنمان نقش می بندد که آیا او موفق می شود؟
فیلمساز برای تمام مدت فیلم سرخ پوست برنامه دارد و هربار انتظار داریم ما را با ایده های تازه شگفت زده کند
فیلمساز برای تمام مدت فیلم سرخ پوست برنامه دارد و هربار انتظار این را داریم که سرگرد با یک اقدام شدید‌تر از اقدام قبلی اش به دنبال سرخ پوست بگردد. اقدام هایی که در سی دقیقه پایانی دیگر ما را به این فکر می اندازد، که سرگرد به جنونی دست یافته است که شاید نه به پست و مقامش بلکه فقط و فقط به گرفتن سرخ پوست فکر می کند. گویی تا او را به دست نیاورد چیزی در وجودش آرام نمی گیرد.
وقتی در فصل پایانی فیلم سرخ پوست ، سرگرد از روی یک نوشته رمزگشایی می کند و سرخ پوست را در چوبه دار می یابد، یکبار دیگر فیلمساز زاویه دیدش را تغییر می دهد و ما به درون کالبد احمد سرخ پوستی می رویم که تنها از زبان دیگران او را شناخته بودیم. حال زل می زنیم به چهره جنون آمیز سرگرد جاهد که برای دقایقی نفس نفس می زند و خوب به صورت سرخ پوستی نگاه می کند که چوبه دار با پنهان نگه داشتنش، عامل نجات بخش زندگی او شده بود.
گویی عطشی که سرگرد برای به دست آوردن سرخ پوست داشته است ذره ذره در حال فروکش کردن است. در نهایت سرگرد تصمیم می گیرد که سرخ پوست را رها کند. تصمیمی که قدری می توانست در اجرا بهتر به تصویر کشده شود.
خصوصا اینکه سرگرد خیلی زود به سمت مددکار می رود و ممکن است این اقدام او قدری توی ذوق مخاطب بزند. اما به هرحال فیلم سرخ پوست با این پایان، قهرمان خودش را هم معرفی می کند و یک پایان کنایی را حسن ختام قصه اش قرار می دهد.
چیزی را از دست می دهی و چیز دیگری را به دست می آوری ... امیدوارم فیلم سرخ پوست چراغ این سبک قصه گویی را در سینمای ایران روشن کند.
منبع: زومجی
نظر شما در مورد داستان، نحوه نقش آفرینی و کیفیت ساخت فیلم سرخ پوست چیست؟
نظرات ارزشمند خود را در پایین مطلب با ما و دیگر علاقه مندان به اشتراک بگذارید. برای مشاهده تصاویر و پوسترها روی انها کلیک کنید.
مطالب مشابه
دکتر فوق تخصص ارتوپد خوب در مشهد
تماشای فیلم فارست گامپ ، فیلم دیوانه از قفس پرید و فیلم ارباب حلقه های 3
واکنش ستارگان سریال Friends به درگذشت «جیمز مایکل تایلر»
فیلمبرداری وسترن Rust تا «انجام کامل تحقیقات» آغاز نخواهد شد
جیمز مایکل تایلر بازیگر نقش گانتر «سریال فرندز» درگذشت
«شادروان» جلوی دوربین رفت/ روایتی از یک خانواده حاشیهنشین
دیدگاهتان را بنویسید
دیدگاه ها
دیدگاهی پیدا نشد! اولین نفری باشید که در این نوشته نظر می دهید.