نقد فیلم پست (The Post) : فیلمی خوب اما یک بار مصرف از استیون اسپیلبرگ

به گزارش میم ست و در تازه ترین اخبار فیلم و سینمای هالیوود ، در این مطلب به نقد و بررسی فیلم پست (The Post) به کارگردانی استیون اسپیلبرگ (Steven Spielberg) خواهیم پرداخت. در این فیلم که فیلم نامه آن را جاش سینگر (Josh Singer) و لیز هانا (Liz Hannah) نوشته اند ، ستارگان بزرگی همچون مریل استریپ (Meryl Streep) و تام هنکس (Tom Hanks) نقش آفرینی کرده اند. این فیلم در تاریخ 14 ام دسامبر 2017 مصادف با 23 ام آذرماه 1396 منتشر شد و توانست با بودجه ای 50 میلیون دلاری به فروشی بالغ بر 177 میلیون دلار دست یابد. در ادامه با نقد و بررسی فیلم پست با ما همراه باشید.

فیلم The Post تازه‌ترین ساخته‌ی استیون اسپیلبرگ، از منظر روایت داستان و شخصیت‌پردازی، کیلومترها حتی با یک اثر سینمایی قابل قبول نیز فاصله دارد

برای آن‌هایی که به مانند خودم از توصیف صورت گرفته برای بیان کردن وضع و حال ثانیه‌های جدیدترین فیلم اسپیلبرگ متعجب شده‌اند و می‌خواهند این سوال که «پس چرا منتقدان این‌قدر به تعریف و تمجید از فیلم The Post پرداخته بودند؟» را بپرسند، همین بس که اثر مورد بحث، تنها به خاطر حساسیت و خاص بودن موضوع، اجراهای دیدنی دو بازیگر نقش اصلی و کارگردانی خوب و حساب‌شده‌اش چنین ستایش‌هایی را دریافت کرده و از منظر روایت داستان و شخصیت‌پردازی، کیلومترها حتی با یک اثر سینمایی قابل قبول نیز فاصله دارد. فیلم پست ، از همان ثانیه‌هایی آغازین تا آخرین دقایق، از سکانس‌ها و شات‌هایی که عملا هیچ تاثیری روی فضاسازی، قصه‌گویی و هم‌ذات‌پنداری اثر برای مخاطبان ندارند، به وفور استفاده می‌کند و برخلاف آن در نقاطی بسیار، از نشان دادن شات‌هایی تعلیق‌آفرین و به نظر مهم در این قصه، اجتناب کرده است. این موضوع، از آن جهت لایق بررسی به نظر می‌رسد که بهترین فیلم‌های این زیرژانر سینمایی که در آن رخدادهای اتفاق افتاده درون سالن‌ها و دفاتر یک روزنامه به زیر ذره‌بین برده می‌شوند، آن‌هایی هستند که بتوانند بدون هیچ عنصر اضافه و رایجی، با ذات داستان و در ساده‌ترین لوکیشن‌ها، تعلیق‌آفرینی کنند. پس خودتان حساب کنید که وقتی می‌گویم در دنیای فیلم The Post نمی‌توان تعلیق درست و حسابی و تاثیرگذاری پیدا کرد، یعنی اسپیلبرگ در همراهی با تیمش این بار چه قدر خراب کرده و چرا اصلا نمی‌شود ساخته‌ی تازه‌ی او را تحسین کرد. فیلم پست ، به قدری در مهم جلوه دادن ماجرای محوری فیلم‌نامه‌اش ضعیف است، که در انتهای تماشای آن به خودم گفتم شاید مطالعه کردن این داستان در مقاله‌ای داخل یک روزنامه، احتمالا با گرفتن زمان کمتر از ببیننده، همین آورده‌ها را تقدیم او می‌کند. چرا که قصه اصلا نه از جای درستی شروع شده و نه در جای درستی به پایان می‌رسد. همه‌چیز به مانند آن است که داستانی مفصل و طولانی برای بیان شدن وجود داشته اما فیلم‌ساز شناخته‌شده‌ی آمریکایی، دم دست‌ترین و غیرسینمایی‌ترین بخش‌هایش را برای تصویرسازی انتخاب کرده و به همین سبب، فیلم The Post در ذهن مخاطبان هیچ جایگاه به خصوصی را پیدا نمی‌کند. فارغ از این که شاید اگر مسئولیت نقد اثر بر عهده‌ام نبود، پس از رویارویی با بیست دقیقه‌ی آغازین آن، حداقل تا مدت‌ها به سراغ دیدن ادامه‌اش نمی‌رفتم! بدتر از همه‌ی موارد گفته‌شده اما آن که ما در همین زیرژانر آثار محترم و جایگزین‌ناپذیری چون «همه‌ی مردان رییس جمهور» (All the President's Men) که وسط داستانی پیچیده و پر شده از خیانت، چنین چیزهایی را روایت می‌کند و آن‌قدر اوریجینال است که هنوز بعد از این همه سال، سازندگان به عنوان یک کهن‌الگوی سینمایی از داستان‌سرایی‌اش یاد می‌کنند را داریم و با ساخته‌ی بزرگی چون «اسپات‌لایت» (Spotlight) مواجه می‌شویم که هم قصه‌ی مهم و بسیار بسیار تاثیرگذارتری را برای روایت انتخاب کرده، هم اجراهای حاضر در آن به مراتب بالاتر از نقش‌آفرینی‌های دیده‌شده در فیلم The Post هستند و هم در فیلم‌نامه، همه‌ی آن چیزی است که فیلم پست در آرزوهایش باید باشد! پس موقع صحبت درباره‌ی این ساخته‌ی سینمایی، باید بپذیریم که بحث‌مان درباره‌ی اثری با هویتی تازه در تاریخ سینما نیست و داریم درباره‌ی فیلمی مشابه با بسیاری از آثار دیگر حرف می‌زنیم که حرف جدیدی برای گفتن ندارد و برخی از بهترین و استانداردترین ویژگی‌های ارزشمند محصولات مشابهش را نیز نمی‌توانیم میان شات‌هایش پیدا کنیم.

فیلم پست نه تنها سرشار از کلیشه‌های سینمایی است، بلکه حتی برای یک لحظه، کاری نکرد که مهم بودن قصه‌اش را باور کنم

البته شاید برای بعضی مخاطبان، داستان حقیقی و ماجرایی که فیلم The Post قصد به روایت کردن آن را داشته، حتی از قصه‌گویی‌های انجام‌شده در فیلم‌هایی که از آن‌ها نام بردم نیز بسیار مهم‌تر باشد. ولی نکته این‌جا است که در جهان سینما، هیچ چیزی مهم و اثرگذار تلقی نمی‌شود، مگر آن که آفرینندگان خود فیلم بتوانند این اهمیت را به تماشاگر القا کنند. این موضوع به قدری جدی و ارزشمند است که نه سابجکت شناخته‌شده‌ای چون مورد استفاده‌شده برای خلق فیلم پست که حتی رخدادی چون جنگ جهانی دوم هم تا قبل از آغاز شدن یک فیلم، اصلا و ابدا بااهمیت به نظر نمی‌رسد. با این حال، وقتی که در سی دقیقه‌ی آغازین «نجات سرباز رایان»، بیننده به آن شکل دیوانه‌وار و فراموش‌ناشدنی، به خون‌ریزی‌ها و مهلکه‌های جریان‌یافته در این نبرد کثیف نگاه می‌اندازد و به گونه‌ای سینمایی، در آن شلیک‌ها و قتل‌ها غرق می‌شود، دیگر نه فقط از این‌جا به بعدِ کار جنگ جهانی دوم چیز مهم و بخش خاصی از تاریخ محسوب می‌شود، که تا قبل از به پایان رسیدن روایت فیلم، برای مخاطب داستان‌های گفته‌شده در طول دقایق اثر نیز همچون مهم‌ترین مسئله‌های موجود در جهان جلوه می‌کنند! ولی در فیلم The Post، همان‌گونه که پیش‌تر نیز گفتم، گویا اسپیلبرگ این اصل مهم در فیلم‌سازی را فراموش کرده و چیزی را تحویل‌مان داده که نه تنها بسیاری از بخش‌هایش قابل پیش‌بینی است، نه تنها در ثانیه‌های زیادی خسته‌کننده به نظر می‌رسد و نه تنها سرشار از کلیشه‌های سینمایی است، بلکه حتی برای یک لحظه، کاری نکرد که مهم بودن قصه‌اش را باور کنم.

تمام نقش‌آفرینی‌های حاضر در ساخته‌ی جدید استیون اسپیلبرگ و به خصوص بازی‌های دوست‌داشتنی مریل استریپ و تام هنکس، در کنار کارگردانی او، مهم‌ترین نقاط قوت فیلم پست هستند

افزون بر همه‌ی این‌ها، داستان‌گویی پراشکال اثر در کنار برخی موارد دیگر، باعث می‌شود که تنوع واقعا پایین لوکیشن‌های فیلم، به چشم بیننده بیایند و فیلم The Post از منظر تصویری، حداقل در برخی ثانیه‌ها حوصله‌ی مخاطبش را سر ببرد. البته که کارگردانی خوب استیون اسپیلبرگ، شات‌هایی از فیلم پست که در آن‌ها هنوز می‌شود به مانند دیگر ساخته‌های او سنگینی و سبکی قدرت کاراکترها را احساس کرد و دید، تدوین پرهیجانی که جای خالی بعضی چیزها را برای تماشاگر پر می‌کنند و غالب عناصر فنی تاثیرگذار در شکل‌گیری اثر، جزو نکات قوت انکارناپذیر فیلم هستند و باعث می‌شوند فیلم The Post حداقل برای دنبال‌کنندگان جدی‌تر سینما اثری خوب و لایق یک بار تماشا شدن باشد، اما نباید به خاطر این نقطه‌ی ضعف حقیقی و قابل احساس توسط بسیاری از تماشاگران را فراموش کنم و صحبتی از آن به میان نیاورم. چیزی که باعث می‌شود فیلم The Post در داشتن شات‌هایی به یاد ماندنی شکست بخورد و با این که چنین نکته‌ای برای خیلی از فیلم‌ها اصلا نکته‌ی ضعف نیست، اما وقتی صحبت از مرد شناخته‌شده‌ای چون اسپیلبرگ به میان می‌آوریم، قطعا تبدیل به نکته‌ای منفی و لایق اشاره شدن می‌شود.   اما بگذارید نوشته‌هایم درباره‌ی بخش‌های گوناگون اثر را با صحبت کردن راجع به یکی از مهم‌ترین و تاثیرگذارترین عناصر حاضر در قصه یعنی نقش‌آفرینی‌های تام هنکس و مریل استریپ به پایان برسانم. نقش‌آفرینی‌هایی که در بسیاری مواقع، کیفیت بالای‌شان به وضوح از شخصیت‌های نگارش‌شده برای این دو نفر نیز بالاتر می‌رفت و کاراکترهای جذاب‌تری را خلق می‌کرد که تماشای جزئیات حاضر در حرکات بدن و صورت و نگاه‌هایی که دارند، گاهی تبدیل به آخرین دست‌آویزهای مخاطب برای لذت بردن از فیلم می‌شدند. به ویژه که علاوه بر جلوه‌ی تک‌نفره‌ی این بازی‌ها، تعامل آن‌ها با یکدیگر و شیمی‌های جذب‌کننده‌ی خلق‌شده مابین‌شان هم یکی از خواستنی‌ترین ویژگی‌های جدیدترین ساخته‌ی کارگردان دوست‌داشتنی هالیوود محسوب می‌شود. تازه نباید فراموش کرد که فقط اجراهای این دو نفر بخشی از نقاط قوت فیلم پست نیستند و تقریبا همه‌ی بازیگرهای دیگر نیز با این که عملکردشان ایده‌آل نبوده، هنگام پیش‌روی ثانیه‌های فیلم The Post همیشه عالی به نظر می‌رسند. فیلم پست ، فیلمی است که نمی‌شود به اندازه‌ی خیلی از ساخته‌های دیگر درباره‌اش نوشت چون شاید در خیلی از بخش‌ها، با «خالی» پر شده است. ساخته‌ی جدید اسپیلبرگ، قطعا نه یک اثر به یاد ماندنی است، نه در حد نام اسپیلبرگ قصه‌سرایی می‌کند، نه یکی از آثار محترم زیرژانر خودش محسوب می‌شود و نه در کل لیاقت این همه ستایش انجام‌شده از سوی منتقدان را دارد. در عین حال نمی‌شود کارگردانی‌های خوب و جذابیتی مواردی چون تدوین سکانس‌ها در آن را نادیده گرفت و از همه مهم‌تر زیبایی بازیگری‌های تام هنکس و مریل استریپ وسط قصه‌گویی‌های نصفه‌ونیمه‌اش را انکار کرد. هر آن‌چه که باشد، در نهایت فقط می‌شود گفت که فیلم پست اثری خوب و لایق یک بار تماشا است اما اگر به دنبال بیشتر از این‌ها می‌گردید، وقت نگذاشتن برای آن بهترین کار ممکن به حساب می‌آید. منبع : زومجی نظر شما در مورد فیلم پست چیست ؟ در مورد نحوه ایفای نقش بازیگران در این فیلم چه نظری دارید ؟ نظرات ارزشمند خود را در پایین مطلب با ما و دیگر علاقه مندان به اشتراک بگذارید.