نقد فیلم هشت یار اوشن / دنباله ای پر اشکال اما لایق تماشا

به گزارش میم ست، هالیوود در سال‌ های اخیر، به خلق اقتباس‌ از فیلم‌ های محبوب چند سال گذشته رو آورده یا مجموعه‌ های جواب پس‌ داده‌ ی قدیمی را باز سازی کرده یا دنباله شان را ساخته است فیلم هشت یار اوشن هم از این ماجرا مستثنی نیست و در این میان فیلم هایی را نشان مخاطبان خود داده است که کمتر کسی می‌ تواند کیفیت پایین آن‌ ها را انکار کند. در این وسط شاید یکی از بدترین و آزار دهنده‌ ترین نوع فیلم ها، همان هایی باشند که تبدیل کردن شخصیت‌ های مرد داستان‌ به زن‌، تنها خلاقیت و تغییر در روند داستانی فیلم است و شخصیت زن داستان باید خصوصیات کاراکترها مرد را یدک بکشد.

به همین دلیل  با توجه به آن که خود سه‌ گانه‌ ی یازده یار اوشن به کارگردانی استیون سودربرگ، ابدا داستان های بی‌ عیب و نقصی را ارائه نمی‌ کرد و در فیلم دوم و سوم صرفا سعی داشت که در چارچوب جذابیت‌ های فیلم اول قصه‌ سرایی کند و این که اصلا فیلم اول هم فیلم کاملا اوریجینالی نبود و اقتباسی قابل احترام و پرشده از ایده‌ های جدید از فیلمی با همین نام در سال ۱۹۶۰ میلادی به حساب می‌ آمد، همه‌ چیز کاری می‌کرد باور کنیم هشت یار اوشن به کارگردانی گری راس نمی‌ تواند حتی محصولی یک‌ بار مصرف ولی سرگرم‌کننده و جذاب باشد.

خصوصا با توجه به این که شاید تنها فیلم شناخته‌ شده و قابل دفاع کارنامه‌ ی او نخستین قسمت از مجموعه‌ ی The Hunger Games بود که انصافا بسیاری از خواسته‌ هایمان از یک اثر آینده‌ نگرانه با ایده‌ های عجیب را تقدیم تماشاگران خود می‌ کرد. اما خبر خوب آن است که فیلم هشت یار اوشن، به هیچ وجه فیلم بد یا حتی متوسطی نیست و به جای این‌ ها، تبدیل به دنباله‌ی به خصوص و جذابی برای مجموعه خلق‌ شده توسط سودربرگ می‌ شود.

چون هم بسیاری از اصلی‌ ترین بخش‌ های آن مانند بهره‌ برداری همیشگی از موسیقی‌ های هیجانی، کات زدن به شیوه‌ های خاص و روایت داستانی با محوریت به سرانجام رساندن سرقتی بزرگ را درون فیلم‌ نامه‌ اش به خوبی جای داده است و هم در نود درصد مواقع، ابدا حس و حال تکرار یا کپی‌ برداری مطلق از بهترین ثانیه‌های آن مجموعه را به مخاطب نمی‌دهد.

فیلم هشت یار اوشن همان‌ قدر که می‌ تواند یک دنباله برای داستان از پیش تعریف‌ شده ای باشد،می تواند مخاطب کاملا تازه را هم جذب کند و همان‌ قدر نکات مثبت و منفی فیلم‌ های قبلی را یدک می‌ کشد، از عناصر هیجان‌انگیز یا ناامید کننده‌ ی تازه هم بهره می‌ برد. همه‌ی این‌ها هم کاری می‌ کند که بتوانیم خیلی عیب‌ ها از آن بگیریم 

یکی قسمت‌ های فیلم هشت یار اوشن که به نظر می رسد دست نخورده باقی مانده و دقیقا در حد و اندازه‌ ی فیلم‌ های قبلی مجموعه‌ی خود ظاهر می‌ شود، شخصیت‌ پردازی‌ های آن است. در این فیلم هم کاراکترها هرگز انسان‌ هایی بیشتر از تیپ و شکل ظاهری‌ شان نیستند و مدام در حد و اندازه‌ی همان توصیفات مشخص و محدودی که نویسنده برای‌ شان در نظر گرفته است، ظاهر می‌شوند.

آن‌ ها نه رفتارهایی متضاد با شخصیت‌ شان دارند، نه قرار است عمق خاصی پیدا کنند و نه حتی در ارتباط برقرار کردن تک به تک با یکدیگر، به حد و اندازه‌ی خلق یک شیمی مناسب و قابل لمس می‌ رسند. با این حال کل گروه به عنوان آدم‌ هایی بامزه که هدف مشترکی دارند و به دنبال تمام کردن پروژه‌ی بزرگ دزدی‌ شان هستند، رابطه‌ی خوبی با بیننده برقرار می‌ کنند.

فیلم هرگز لحظه‌ای را نشان‌ تان نمی‌ دهد که در آن نحوه‌ ی برخورد آن‌ ها با یکدیگر یا چگونگی گفت‌ و گو‌های‌ شان برای‌ تان غیر قابل پذیرش باشد یا باعث شود حوصله تان سر برود. اتفاقا به کمک بازی کاملا قابل قبول اکثر بازیگران و در راس‌ شان کیت بلانشت (Cate Blanchett) و ساندرا بولاک (Sandra Bullock) که همین تیپ‌ های ساده‌ی شخصیتی را به ایده‌ آل‌ ترین و پخته‌ ترین حالت ممکن نمایش می‌دهند، باعث می‌شود همیشه این گروه، اعضایش و تمامی تعاملات آن‌ ها با یکدیگر برای مخاطب جذاب به نظر برسد. مخصوصا با توجه به آن که ماهیت سرقت قرارگرفته در مرکز داستان فیلم هشت یار اوشن کاملا متفاوت با فیلم‌ های قبلی به نظر می‌رسد و زن بودن همه‌ی قهرمانان اصلی داستان، روی تک‌ تک قسمت‌ های نقشه‌ ی آن‌ ها هم تاثیر می‌ گذارد.

ایده‌ی داستانی فیلم اما برخلاف مابقی بخش‌ ها، به طرز آزار دهنده‌ ای کهنه و قدیمی به نظر می‌ رسد. یک مجرم از زندان آزاد می‌ شود، نزد دیگر دوستانش می‌ رود که هر کدام به شکل ویژه و اغراق‌ شده‌ ای در حال پیش بردن زندگیشان هستند، به همراه آن‌ ها گروهی از دزد های کاربلد را به وجود می‌ آورد و سپس سعی می کند شی ارزشمند و گرانبهایی را به سرقت ببرد.

کلیشه‌ ای بودن واضح داستان هم که در تمامی بخش‌ های آن جریان پیدا کرده است و مخاطب اطمینان دارد که شخصیت ها در پایان داستان موفق خواهند بود و حتی در درگیری ها یک خراش هم روی بدن آنها نمی افتد.  فیلم هشت یار اوشن حتی در بهترین ثانیه‌ هایش هم تنها در به دست آوردن تمپوی مناسب به در بسته نمی‌ خورد و هیچ تعلیق جدی و باورپذیری ندارد.

اما بدتر از همه آن است فیلم هشت یار اوشن هم دقیقا به مانند دوازده یار اوشن و سیزده یار اوشن که ابدا نتوانستند به اندازه‌ ی فیلم اول در با موفقیت یک سرقت بزرگ را به نصویر بکشند، فیلم هشت یار اوشن انقدر از ایده‌ های واضح و مشخصی برای انجام سرقت استفاده می‌ کند که  پس مشاهده‌ ی آن هیچ لذت و تحسین به خصوصی خلق نمی‌ شود.

فیلم هشت یار اوشن یکی از آن دست آثاری است که فضاسازی‌ های متناسب با خود را می‌ شناسند و همراه با ایجاد به موقع آنها حرکت می‌ کنند. فیلم بازیگران و از آن مهم‌تر بازی‌ هایی دارد که سخت می‌ توانید با دیدن کیفیت و شدت جذابیتی که به کل گروه می‌ بخشند، بخش‌ های دیگری از آن را زیر ذره‌بین ببرید.

فیلم هشت یار اوشن به جز در فیلم‌ نامه و خود ایده‌ های داستانی که ضعف‌ های زیادی را یدک می‌ کشد، یک فیلم سرقتی راضی‌ کننده است که پر شده از کاراکتر هایی با عناصر شخصیتی مشخص و جذاب و سکانس‌ هایی اغراق‌ شده و هیجانی و صد البته یک کارگردانی کم‌ اشکال که ذهن مخاطب را در کنار کل گروه، مدام بیشتر و بیشتر به سمت لحظه‌ های مهم قصه‌ اش می‌ برد.

بدون شک موقع رتبه‌ بندی فیلم هشت یار اوشن در بین پنج فیلمی از تاریخ سینما (با احتساب اثر لوئیس مایلستون در سال ۱۹۶۰) که خواسته یا ناخواسته قسمتی از این مجموعه به شمار می‌رود، مطمئنیم که قرار نیست جایگاه اول را تقدیمش کنیم و همچنین می دانیم با رتبه‌ ی آخر هم فاصله‌ ی محسوسی دارد.