نقد و بررسی فیلم جشن دلتنگی؛ فیلم درامی که درام نیست

به گزارش میم ست در جدیدترین نقد و بررسی های سینمای ایران می خواهیم در این مقاله فیلم به نقد و بررسی فیلم درام جشن دلتنگی بپردازیم. شما می توانید جزئیات کامل فیلم را در اینجا ببینید. با ما همراه باشید. روایت از تنهایی انسان معاصر. جهان، مردی 32 ساله که سودای شهرت دارد. افسانه و رضا در میانسالی مشکلات تازه ای تجربه می کنند. کاوه و لاله در انتظار تولد اولین فرزندشان هستند و سارا، دختر جوانی است که تصمیم دارد با هویت جدیدی به زندگی خود ادامه دهد. جشن دلتنگی، فیلم خوبی است اما مشکلات متعدد آن باعث می شوند که کار نتواند در سطح بالای کیفی قرار گیرد و در نتیجه رضایت مخاطب را فراهم نمی آورد. بارزترین اشکال جشن دلتنگی بنظر این است که فیلم، فاقد فراز و فرودهای دراماتیک است. جشن دلتنگی ویژگی های یک درام بلند سینمایی را ندارد و می توانست در  یک اثر کوتاه یا حتی مستند باشد که رسالت آن پرداختن به ضررهای فضای مجازی و خصوصاً اینستاگرام بر زندگی آدمهای جامعه مدرن شهری است. جشن دلتنگی فیلمی ست که خط داستانی آن مشخص نیست، شاید تعددِ بی جهت شخصیت ها و روایت های مجزای هر یک از آن ها باعث شده است که فیلم یکدستی دراماتیک خود را از دست بدهد و به لحاظ داستانی و روایی برای مخاطب سردرگمی به همراه داشته باشد. در واقع کارگردان فیلم خود را با شخصیت های متعدد و داستان های هر کدام از آنها پر کرده است و تمرکز فیلم روی این موضوعات باعث شده تا داستان و روایت اصلی فیلم دیده نشود. این کار باعث شده تا داستان در حد مسائل تربیتی و به نوعی پندآموز باشد تا یک فیلم بلند درام. روایت جشن دلتنگی، تنهایی انسان های دنیای معاصر بر اثر گرایش شدید آن ها به فضای مجازی است. فیلم فقط می خواهد پیام خود را برساند و به همین دلیل لزومی نداشت از چندین داستان مختلف برای رساندن یک مفهوم استفاده شود. چرا که هر یک از این داستان ها شروع محکم و کوبنده ای ندارند و کاملا هم تمام نمی شوند. پس بهتر بود فیلم روی یکی از این داستان ها زوم می کرد و همان را کامل بررسی می کرد. همچنین عنصر حل و فصل این روایت ها به شکلی دم دستی صورت می گیرد. مشکلات بسیار بزرگ و اساسی آدم های این روایت ها به ساده ترین شکل ممکن حل می شود و آن ها هر یک به نحوی از پیله تنهایی خود بیرون می آیند. فیلمساز و فیلمنامه نویس تمهیداتی دم دستی را برای این گره گشایی ها و راه حل دادن به دست کاراکترهای خود داده اند. مثلاً در رابطه با کاراکتر رضا (با بازی بهنام تشکر) و دیدار دوباره اش با رؤیا، زنی که سی سال قبل دوست داشته و زن سالها خارج از ایران زندگی کرده است (با بازی پریوش نظریه) در شرایطی که دختر و همسر مرد به او پشت کرده اند شاید به لحاظ نمایشی و ارائه ی وجوه رمانتیک خوشایند باشد اما منطقاً به دور از منطق علی است و کار را به سمت و سوی ملودرامی عاشقانه سوق می دهد بی آن که بستر کافی برای این سبک در کار مهیا شده باشد. همچنین در چنین فیلم هایی داستان ها در یک نقطه مشترک به یکدیگر می رسند اما در این فیلم چنین نقطه ای مشاهده نمی شود. داستان ها شروع ندارند و تقاطعی نیز بین آن ها وجود ندارد. جز اینکه همدیگر را در خیابان می بینند و دیالوگی نیز ندارند. بنابراین جشن دلتنگی یک معضل روز اجتماعی را بررسی می کند و به نمایش می گذارد اما در دراماتیزه کردن این مشکل و مضمون موفق نیست و فقط در حد یک طرح اولیه باقی می ماند. اسامی بازیگران مخاطب را به سمت فیلم می کشاند اما در واقع بازی هیچکدام درخشان نیست. نقش ها آنقدر کوتاه و ناپیوسته است که فرصتی برای هنرنمایی به آن ها نمی دهد. در زمینه اجرایی نیز جشن دلتنگی دارای آشفتگی است. حرکات دوربین آشفته است بی آن که دلیلی داشته باشد. ریتم فیلم بشدت کند است. و همانطور که ذکر شد بازی ها اصلا قابل تحسین نیستند که شاید دلیلش شخصیت پردازی ضعیف در فیلمنامه است. شاید فیلمبرداری مجدد بعضی صحنه و تدوین مجدد بتواند کمی فیلم را بهتر کند و صحنه های اضافی را از آن خارج کند.