نقد فیلم ملی و راه های نرفته اش ؛ شخصیت های غیر منطقی

نقد فیلم ملی و راه های نرفته اش

خانم میلانی در جایی عنوان کرده بود فیلم ملی و راه های نرفته اش به دلیل حساسیت موضوعش که خشونت خانگی است از جشنواره فجر سال گذشته بیرون مانده بوده است.

آن زمان در کنار هم قرار دادن این دو مسئله که موضوع فیلم خشونت خانگی است و کارگردان آن نیز تهمینه میلانی است این پیش‌بینی را به وجود می‌آورد که احتمالا قرار است با فیلمی اغراق‌آمیز مواجه شویم چرا که کارنامه کارگردانی خانم میلانی تا حدودی بیانگر این موضوع است که زمانی که ایشان با سوژه‌ای ملتهب سر و کار دارد احتمال اغراق در بیان آن وجود دارد اما با این وجود بدون پیش داوری به تماشای فیلم رفتم و به خودم یادآوری کردم که کارگردان فیلم پیش رو کارگردان «آتش بس» و «سوپراستار» نیز بوده است (که هردو از فیلم های مورد علاقه نگارنده در سینمای ایران است). با این وجود زمان زیادی از شروع فیلم نگذشته بود که متوجه شدم پیش بینی‌ام چندان هم اشتباه نبوده و فیلم سعی در القای یک سری پیام به صورت گل درشت (به نوعی که مخاطب را از دریافت آن می‌راند) دارد. مشکل اصلی فیلم را میتوان در فیلمنامه آن جستجو کرد. مشکل اصلی فیلمنامه عدم رعایت اصل باورپذیری است.

نقد فیلم ملی و راه های نرفته اش ؛ شخصیت های غیر منطقی

شخصیت‌ها و اعمالی که انجام میدهند منطقی به نظر نمی‌آیند و باور وجود چنین شخصیت‌هایی در جامعه ایران سال ۱۳۹۶ کمی مشکل به نظر می‌رسد. فیلمنامه نویس تا حد زیادی نگاه صفر و صدی به کاراکترها داشته است  (تا حد زیادی مشابه چیزی که در فیلمفارسی‌های قبل از انقلاب میدیدیم) و شخصیت‌ها را تا حد زیادی سفید مطلق یا سیاه مطلق ترسیم کرده‌است و حتی زمانی که در یک سوم پایانی شاهد تلاش فیلمنامه‌نویس برای نشان دادن اینکه سیامک (کی مرام) نیز به نوعی قربانی خشونتی است که در بچگی در خانواده‌اش دیده، هستیم و تلاش نصفه و نیمه‌ای که صورت میگیرد تا شخصیت سیامک را در نظر بیننده از کاراکتری کاملا سیاه به کاراکتری خاکستری تبدیل کند، بی‌فایده است. چرا که این مهم هم بسیار دیر انجام میگیرد و هم نیمه کاره رها میشود و اساسا اعمالی که از کاراکتر سیامک سر میزند بیشتر به کارهای شخصی مجنون و دیوانه شباهت دارد تا کسی که از خشونتی که توسط پدرش در کودکی دیده به عنوان الگویی برای زندگی امروز خودش به عنوان همسر استفاده میکند. اعمال سرزده از شخصیت‌ها در قسمت‌هایی از فیلم به حدی دور از انتظار و غیرمنطقی مینماید که خنده تماشاچی را به دنبال دارد.

نقد فیلم ملی و راه های نرفته اش ؛ خام دستی ها و ساده انگاری ها

متاسفانه خام دستی‌هایی که در فیلمنامه دیده می شود و در بالا به تعدادی از آنها اشاره شد به کارگردانی نیز سرایت کرده است که این ساده انگاری‌های کارگردانی با توجه به سابقه و کارنامه تهمینه میلانی کاملا بعید به نظر می‌رسید. این ساده انگاری‌ها در دکوپاژها و میزانسن‌های سردستی فیلم قابل مشاهده است. فیلمبرداری فیلم نیز آن چیزی نیست که از تورج منصوری انتظار میرود. همچنین طراحی صحنه تا حدودی عجیب مینماید، فضای زندگی شخصیت‌ها به طبقات اقتصادی‌ای که از آن می‌آیند همخوانی چندانی ندارد. مسائل فنی‌ای از این دست، علاوه بر فیلمبردار، طراح صحنه و… تا حدی نیز به نظارت صحیح کارگردان بستگی دارد که متاسفانه به نظر می‌آید در اینجا دقت کافی روی آن انجام نشده است.

نقد فیلم ملی و راه های نرفته اش ؛ بازی قابل قبول ماهور الوند

شاید بتوان از معدود نکات مثبت فیلم را (در نظر گرفتن نکته‌ای مثبت برای این فیلم کمی برای نگارنده دشوار است!) بازی منطقی و تا حد زیادی قابل قبول ماهور الوند دانست که حالا و در ادامه تجربه اول خود یعنی فیلم «دختر» رضا میرکریمی کم کم در حال تبدیل شدن به بازیگری پرکار است و در حال حاضر نیز مشغول بازی در چهارراه استانبول مصطفی کیایی است و به نظر می‌آید بتوانیم آینده خوبی برای او متصور شویم. در مورد بازی کی‌مرام نیز می توان گفت، نمی‌توان مرز خاصی بین بازی او در این فیلم و فیلم مستانه دید؛ و در هر دو فیلم با یک شخصیت پرخاشگر روبروییم که در ابتدا به عنوان شخصیتی متعادل وارد داستان می‌شود ولی در ادامه روی دیگری از او را میبینی؛ اما او مرز آنچنانی بین نقش متجاوز فیلم مستانه و این نقش ایجاد نمیکند در حالی که تفاوت زیادی بین این دو نقش وجود دارد.

به شخصه امیدوارم دوباره شاهد فیلمی حداقل استاندارد از خانم میلانی باشیم. چرا که توقعی که از ایشان میرود غیر از این نیست و تهمینه میلانی کارگردانی است که سازنده تعدادی از فیلم های قابل اعتنا و مهم دو دهه ی اخیر سینمای ایران است.