جولیا الیزابت اندروز (Julie Elizabeth Andrews) (زادهٔ ۱ اکتبر ۱۹۳۵) هنرپیشه، خواننده، مؤلف، کارگردان تئاتر و رقاص انگلیسی است.

او بیشتر شهرت خود را مدیون بازی در دو فیلم موزیکال آوای موسیقی (۱۹۶۵) (در ایران: اشک‌ها و لبخندها)، و مری پاپینز(۱۹۶۴) است.

اندروز در ۱۹۶۴ جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن را بخاطر بازی در فیلم مری پاپینز دریافت کرد. هنرنمایی او در نقش مری پاپینز جزء ۱۰۰ شخصیت برتر تاریخ سینما توسط مجله پرومیر انتخاب شد.

او بعد از دهه ۶۰ بیشتر از بازیگری به نویسندگی کتاب‌های کودکان روی آورده‌است که ازاین کتاب‌ها می‌توان به “”مندی”” اشاره کرد.

او به عنوان یکی از افتخارات کشور انگلیس از ملکه لقب «بانو» را دریافت کرده‌است.

ابتدای زندگی

جولیا الیزابت ولز (Julia Elizabeth Wells) در ۱ اکتبر ۱۹۳۵ در واتون-آن-تیمزواقع در شهرستان ساری در انگلستان به دنیا آمد. پدرش «ادوارد سی “تد” ولز» استاد کار با چوب و فلزات بود و مادرش «باربارا ولز نی “موریس”» نام داشت که در مدرسهٔ رقص خواهر خود «جون» پیانو می‌زد.

در همین مدرسهٔ رقص خاله «جون» بود که جولیای دو ساله اولین نقش صامت خود را به عنوان یک پری بازی کرد، بعد زمانی که ۳ سال داشت نقش ناد را در تولید وینکن، بلینکن و ناد بازی کرد و در آن نمایش صحبت کرد و حتی خواند.

باربارا و تد خیلی زود طلاق گرفتند و هر کدام با شخص دیگری ازدواج کردند. باربارا با تد اندروز در ۱۹۶۹ و تد ولز با کسی که قبلاً آرایشگر بود و حالا در یک کارخانهٔ جنگی که هردوی آنها را استخدام کرده بود با ماشین سوپاپ تراش کار می‌کرد.

وی مختصری با پدرش و برادرش جان ولز در شهر ساری زندگی کرد. حدود سال ۱۹۴۰ پدرش او را فرستاد تا با مادر و ناپدری اش که (پدرش حس می‌کرد) برای آموزش هنری دختر بااستعدادش توانایی بیشتری دارند، زندگی کند. در حالی که مادر از جولیا خواست تد اندروز را عمو تد صدا بزند، او ترجیح داد تا با کلمهٔ پاپ ناپدری اش را مورد خطاب قرار دهد، در این حالت پدرش برایش همان «بابا» یا «بابایی» باقی‌ماند. تقریباً در همین زمان نام خانوادگی او به‌طور قانونی به اندروز تغییر یافت.

اندروز گفت:

«خانوادهٔ ما خیلی فقیر بود و در ناحیهٔ فقیرنشینی در لندن زندگی می‌کردیم. این یک دورهٔ زمانی خیلی سخت و تلخ در زندگی من بود.»

اما با توجه به این که حرفهٔ روی صحنهٔ تد و باربارا اندروز محبوبیتش افزون گشت، آنها توانستند در محله‌های بهتری زندگی کنند. ابتدا به بکنهام رفتند و زمانی که جنگ جهانی دوم به پایان رسید به وطن اندروز یعنی والتون آن تیمز بازگشتند. پدر اندروز هزینهٔ تحصیل دخترش را می‌پرداخت. ابتدا در مدرسهٔ ریپمن، بعد به مادام لیلین ستایلز-آلن (معلم آواز و صدا بلند کنسرت معروف)، که اندروز دربارهٔ او می‌گوید:

«او تأثیر بسزایی روی من گذاشت، او مادر سوم من بود- من مادر و پدرهای بیشتری از هرکسی در دنیا دارم.»

صدای اندروز به صدایی قوی تبدیل شد.

زندگی هنری

اندروز در ۱۹۴۵ با مادر و ناپدری اش شروع به اجرای روی صحنه کرد و حدود دو سال این کار را ادامه داد. اندروز توضیح می‌دهد: «سپس روزی فرا رسید که به من گفته شدکه باید بعد از ظهر به رختخواب بروم چون قرار بود به من اجازهٔ خواندن با مامی و پاپ در عصر داده شود. او روی صندوق بزرگی می‌ایستاد تا قدش به میکروفون برسد و در زمانی که مادرش پیانو می‌زند آواز بخواند، گاهی تنها و گاهی با همصدایی ناپدریش. اندروز زمانی که ناپدری اش او را به وال پارنل معرفی کرد فرصت بزرگش را بدست آورد. اندروز آغاز حرفه‌ای تکخوانی‌اش را در سالن نمایش هیپودروم در لندن آغاز کرد. با خواندن آواز یک نفرهٔ سخت «جسویس تیتانیا» از مینیون به عنوان قسمتی از تکخوانی موزیکال به نام «شیروانی پرستاره» در ۲۲ اکتبر ۱۹۴۷. او در آنجا یک سال نواخت.

در ۱ نوامبر ۱۹۴۸ اندروز تبدیل شد به جوان‌ترین اجراکننده‌ای که تا به حال میهمانی‌های سلطنتی در پالادیم لندن دیده شده بود. جایی که وی با دنی کی، برادران نیکلاس، و گروه کمدی جرج و برت برنارد برای اعضای خانوادهٔ پادشاه جرج ششم اجرا کرده بود.

اندروز راه والدینش را به رادیو و تلویزیون دنبال کرد. ظاهراً او تکخوانی تلویزیونی‌اش را در ۸ اکتبر ۱۹۴۹ در برنامهٔ رادیو المپیای بی‌بی‌سی انجام داد. او برای کارش در برنامهٔ رادیویی بی‌بی‌سی به نام «تعلیم دادن آرشی» که او در ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۲ بازی کرد، مشهوریت چشمگیری در سراسر لندن به دست آورد