باربارا استانویک (Barbara Stanwyck) ‏(۱۶ ژوئیه ۱۹۰۷ – ۲۰ ژانویه ۱۹۹۰) هنرپیشهٔ آمریکایی است که نخستین بار در فیلم شب‌های برادوی (۱۹۲۷) به ایفای نقش پرداخت. چهار بار نامزد دریافت اسکار شد و سرانجام اسکار افتخاری را در سال ۱۹۸۲ دریافت کرد. او برای بازی در فیلم اتاق مدیرعامل (۱۹۵۴) برندهٔ جایزهٔ نقش اول زن جشنواره فیلم ونیز شد.

زندگی و بازیگری

باربارا استانویک در یک خانواده تهیدست زاده شد. در سن دو سالگی مادرش را در یک حادثه از دست داد و پدرش هم خانه را ترک کرد. توسط خواهر بزرگش و خانواده‌هایی که از فرزندان بی سرپرست نگهداری می‌کنند بزرگ شد. از نوجوانی مجبور شد کار کند در کارخانه و بعد به عنوان تلفنچی. او که شخصیت قوی داشت و از اعتماد به نفس خوبی برخوردار بود شانس خود را در دنیای نمایش از سن ۱۵ سالگی به عنوان خواننده و رقاص در کاباره‌ها و موزیک هال آزمایش کردو بالاخره در گروه کر برادوی استخدام شد و همین زمان تصمیم گرفت تا نام خود را تغییر دهد.

او به فعالیتش در برادوی ادامه داد تا در هودسون تئاتر نقشی به او پیشنهاد شد که هم برایش موفقیت در پی داشت هم نظر منقدین را به خود جلب کرد.در سال ۱۹۲۷ با هنرپیشه آمریکایی فرانک ری ازدواج کرد که در سال ۱۹۳۷ به جدایی انجامید.

با پشتوانه همسرش نقشی در فیلم صامت شبهای برادوی بدست آورد که موفقیتی برایش در پی نداشت.

ملاقات با فرانک کاپرا راه او را برای ورود به سینما هموار کرد. کاپرا علی‌رغم میل استودیو او را در فیلم خانم‌های لیزور به همکاری دعوت کرد. و این فیلم درهای هالیوود را بر او گشود و موقعیت او را به عنوان ستاره در کنار بازیگرانی مثل گرتا گاربو ، مارلین دیتریش و جوآن کراوفورد تثبیت کرد.

علاوه بر کاپرا با کارگردانان بزرگ دیگری همچون جان فورد ، سیسیل ب دومیل ، روبن مامولیان و کینگ ویدور همکاری کرد. برای بازی در نقش استلا دالاس زنی که فرزندش را به تنهایی بزرگ می‌کند برای اولین بار نامزد دریافت جایزه اسکار شد.

سر صحنه یکی از فیلم‌هایش با رابرت تیلور جذاب آشنا شد و در سال ۱۹۳۹ با هم ازدواج کردند که به خاطر خیانتهای پی در پی تیلور این ازدواج هم به جدایی در سال ۱۹۵۱ انجامید.

در سالهای ۱۹۴۰ یکی از معدود بازیگران مستقلی بود که با استودیوهای مختلف قراردادهای دراز مدت می بست و در سال ۱۹۴۴ بالاترین دستمزد را دریافت می‌کرد.

او تنها هنرپیشه زنی بود که در نقش زنان قوی و حتی نقشهایی که آن زمان مردانه بود مثل فیلم‌های وسترن بازی کرد.او بازی در چندین وسترن با کارگردانهایی همچون جورج استیونس ، سسیل ب دومیل، آنتونی مان، روبن مامولیان و ساموئل فولر را در کارنامه بازیگری اش دارد.

اما بهترین بازی هایش را در فیلم نوآر به نمایش گذاشت. بازی اش در فیلم غرامت مضاعف بیلی وایلدر بیاد ماندنی است.

او برای آخرین بار در سال ۱۹۶۴ در فیلم کسی که وجود نداشت ویلیام کاسل در کنار رابرت تیلور همسر سابقش به نقش آفرینی پرداخت.

از سالهای ۱۹۶۰ به بعد بیشتر در تلویزیون ظاهر شد و برنامه باربارا استانویک شو را اجرا می‌کرد که برایش اولین جایزه امی را در پی داشت. و دو بار دیگر یعنی در سالهای ۱۹۶۶ و ۱۹۸۳ باز این جایزه نصیبش شد.