هامفری دیفارست بوگارت (به انگلیسی: Humphrey DeForest Bogart) با نام مستعار بوگی (Bogey/Bogie)، هنرپیشه و تهیه‌کننده آمریکایی بود.

زندگی‌نامه

پدر او جراح قلب و مادرش تصویرساز مجله و طراح و تصویرگر آگهی‌های تجاری و یکی از طرفداران افراطی برای حق رای زنان بود. بوگارت دوران کودکی خود را در نیویورک و در مدرسه ترینیتی سپری کرد و برای ادامه تحصیل در رشته پزشکی به آکادمی فیلیپس در آندورا رفت اما پس از مدتی از آن‌جا اخراج شد و به ارتش پیوست. بوگارت در طول خدمت هیچ‌گاه در نبردی شرکت نداشت. او بر اثر حمله نهنگ دچار جراحت شد و همین امر موجب ایجاد اختلال در راه رفتن و حرف زدن او شد.

هامفری بوگارت در ۲۵ دسامبر ۱۸۹۹ در شهر نیویورک متولد شد. او فرزند ارشد دکتر «بلمونت دی فارست بوگارت» و «ماد هامفری» بود. بلمونت و ماد در ژوئن ۱۸۹۸ ازدواج کردند. بوگارت یک نام هلندی به معنی «باغ میوه» است. هامفری با مذهب مادرش که یک پیرو مذهب اسقفی بود بزرگ شد.

از سال ۱۹۲۰ تا ۱۹۲۲ در کمپانی نمایش یکی از بستگانش (ویلیام برادی) به نام استودیوی فیلم برادی به عنوان مدیر صحنه فعالیت داشت. در۱۹۳۰ با کمپانی فاکس قراردادی بسته و برای اولین بار در فیلم کوتاه ۱۰ دقیقه‌ای آن‌طوری‌های برادوی با روس اتینگ و جان بلاندل همبازی شد. قرارداد او با فاکس تنها دو سال ادامه داشت و از آن پس تا ۵ سال در فیلم‌های نازلی ظاهر شد. تا اینکه در سال ۱۹۳۶ با فیلم جنگل سنگی خود را تثبیت کرد و این مقدمه همکاری نسبتاً طولانی مدت و موفقیت‌آمیز او و کمپانی برادران وارنر شد.

از سال ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۰ در ۲۸ فیلم ظاهر شد که اکثر آنها گانگستری و تنها ۲ مورد در ژانر وسترن بود. حضور در فیلم‌های شاهین مالت در نقش سام اسپید به کارگردانی جان هیوستون و کازابلانکا از مایکل کورتیز از جمله چشمگیرترین نقش آفرینی‌های بوگارت محسوب می‌شود. بوگارت در سال ۱۹۵۱ برای بازی در ملکه آفریقایی برنده جایزه اسکار و در سال‌های ۱۹۴۲ و ۱۹۵۴ برای فیلم‌های کازابلانکا و شورش کشتی کین نامزد کسب این جایزه شد.

بوگارت در اکثر فیلم‌هایش در نقش مردانی خوش‌گذران و خوش‌پوش و در عین حال دلیر و باهوش ظاهر شد و همین امر در جذاب‌تر شدن شخصیت او تأثیرگذار بود.

ازدواج‌ها

او در مدت حیات خود و از سال ۱۹۲۷ ۴ بار ازدواج کرد که سه بار آن به طلاق انجامید. هلن منکن؛ مری فیلیپس و مایو متوت زنانی بودند که از او جدا شدند. لورن باکال همسر آخر او بود که از سال ۱۹۴۵ تا دم مرگ با او همراه بود. حاصل این ازدواج نیز دو فرزند دختر و پسر بود. پسر او استفان در ۱۹۹۶کتاب زندگینامه هامفری بوگارت را به نام: بوگارت :در جستجوی پدرم به چاپ رساند.

مرگ

در میانه‌های دهه پنجاه میلادی وضعیت سلامت بوگارت رو به وخامت نهاد. او که پس از امضای قرارداد طولانی مدت با کمپانی برادران وارنر با لبخندی بر لب گفته بود: این قرارداد تا هنگامی ادامه خواهد داشت که موها و دندان‌هایش بریزد به دلیل مصرف بیش از حد سیگار به سرطان مری دچار شد. بوگارت تا مدت‌ها از بیماری اش سخن نگفت و کم اشتهایی و کاهش وزن را ندیده گرفت. در سال ۱۹۵۶ سرانجام راضی به انجام معاینات پزشکی شد که برای جلوگیری از بیماری بسیار دیر شده بود. پزشکان معالج او مری، دو غده لنفاوی و یک دنده او را خارج کردند و تحت شیمی درمانی قرار دادند. درحالی که بیماری به همه بدن او دست اندازی کرده بود. در بستر بیماری او اسپنسر تریسی، فرانک سیناترا و کاترین هپبورن از عیادت کنندگان ثابت بودند. بوگارت که وزنش به حدود هشتاد پوند-تقریباً معادل سی و شش کیلوگرم- تقلیل پیدا کرده بود در حالی که به تازگی پنجاه و هفت ساله شده بود درگذشت. در مصاحبه‌ای بعد از مرگ بوگارت کاترین هپبورن آخرین دیدار خود و اسپنسر تریسی با بوگارت را این گونه شرح داد: «اسپنس دست روی شونه بوگی گذاشت و گفت: شب به خیر بوگی. بوگارت چشماش رو به سمت اسپنس برگردوند بوسه آرامی بر دست اسپنس زد و گفت: خداحافظ اسپنس. قلب اسپنس ایستاد. بالاخره فهمیده بود.»