نقد و بررسی فیلم مصادره؛ کمدی پر سروصدا با درون مایه ای ضعیف

هشدار! این متن ممکن است بخشی از داستان مصادره را لو دهد.

به گزارش میم ست در جدیدترین نقد و بررسی های سینمای ایران می خواهیم در این مقاله فیلم کمدی مصادره را نقد و بررسی کنیم. شما می توانید جزئیات کامل فیلم را در اینجا ببینید. با ما همراه باشید. مصادره اولین فیلم مهران احمدی در مقام کارگردانی است به نویسندگی علی فرقانی و تهیه‌کنندگی محمد حسین قاسمی و محصول سال ۱۳۹۶ است. مصادره یک کمدی قصه‌ گو است. این فیلم از دهه ۵۰ آغاز می‌شود و داستان یک ساواکی با بازی رضا عطاران است که درگیر ماجراهایی می‌شود. این نخستین حضور مهران احمدی به عنوان کارگردان در سینما می‌باشد. مهران احمدی را همه به عنوان یک بازیگر می‌شناسند. و باید بیان کرد که او واقعا بازیگر توانمند و خوبی است. نقش‌های زیادی ایفا کرده و بخش عمده‌ ای از این نقش‌ها در فیلم‌های کمدی بوده‌اند. بنابراین خبر کارگردانی او برای ساخت فیلمی که رضا عطاران و هومن سیدی در آن بازی می‌کنند برای بسیاری جذاب بوده و هست. و همچنین بیانگر این مساله است که فیلم او اثری در ژانر کمدی است. پس از کش و قوس های فراوان، مهران احمدی ساخت فیلمش را آغاز کرد و آن را به جشنواره فجر نیز رساند. او عوامل لازم برای ساخت یک فیلم به اصطلاح کمدی، که قطعا در گیشه فروش خوبی داشته باشد را تهیه کرد. پس از آن ادامه کارها را انجام داد. حال این عوامل لازم چه کسانی هستند؟ رضا عطاران اصلی ترین نقش در میان عوامل است. بازیگری که فیلم هرچه باشد و به هرجایی هم برود، اگر در فیلم حضور داشته باشد، قطعا فروش آن را تضمین خواهد کرد. و چه چیزی مهمتر از فروش برای عوامل یک فیلم. عنصر بعدی قرار دادن شوخی‌های جنسی در فیلم است که طبیعتا همیشه و همه جا خنده دار هستند. حال اینکه شدت این شوخی‌ها در آثار مختلف متفاوت است، اما مصادره نه آنچنان مملو از این شوخی‌هاست و نه آنچنان خالی، بلکه سعی کرده در همه جای فیلم از آن استفاده کند و هرجا که حس شوخی فیلم کم شد. به لطف این شوخی‌های جنسی این حس برافروخته شود. اما موضوع مهم این جا این است که فیلم به طور کلی فضای طنز خوبی ندارد. تمام مدت در حال تلاش است تا فقط بیننده را بخنداند. به دلیل اینکه متن خنده دار نیست و صحنه های فیلم نیز نمی‌توانند بیننده را به خنده بیندازند و فیلم از زمان طرح ریزی و پیش ساختش تنها به فکر این بوده که با نبوغ و استعداد بازیگرانش بیننده را بخنداند، در نهایت اثر خوبی از آب در نمی آید و محکوم به شکست می‌شود. فیلم نه تنها خنده دار نیست حتی فیلم خوبی هم نیست. وقتی یک فیلم کمدی تا این حد وابسته به بازیگران وشخصیت‌ هایش است و داستانش نیز به خودی خود هیچ نکته خنده داری ندارد، ابتدا باید شخصیت پردازی قوی ای داشته باشد. اما فیلم مصادره به هیچ وجه آن را ندارد. بیننده به دلیل اینکه مدت زمان زیادی با شخصیت اصلی همراه است طبیعتا برداشت‌هایی از رفتار او دارد و متوجه یک سری از ویژگی‌های رفتاری این شخصیت می‌شود، اما نکته قابل توجه این است که این شخصیت پردازی باید در راستای هدف فیلم که بیان حرفهایی خاص با زبانی طنز است، باشد. اما نه تنها شخصیتی شکل نمی‌گیرد بلکه مدت زمان زیادی از فیلم برای کارها و اعمال بیهوده شخصیت‌ها صرف می‌شود و آن قدر پراکنده و گسسته از کارها و عکس العمل‌های آن‌ها حرف زده می‌شود که در نهایت نتیجه‌ای نیز حاصل نمی شود. فیلم در مرحله بعدی باید بتواند شخصیت‌ها را وارد موقعیت‌هایی خنده آور بکند، الگویی که سال‌های سال است در سینما اجرا می‌شود و آثار موفق بسیاری هم داشته است. اما فیلم این موضوع را هم نمی‌تواند پیاده کند و در نهایت می‌ماند همان چند شوخی جنسی و چند حرکت خنده دار از رضا عطاران که مانند همیشه توانایی این را دارد تا مردم را بخنداند. اما تنها در چند لحظه و چند پلان. به همین دلیل وقت زیادی از مدت زمان فیلم نه قصه‌ ای دارد و نه حرف خنده داری. در واقع فیلم داستان منسجمی ندارد. و جمع همه این‌ها می‌شود اثری که به ظاهر کمدی است، اما نه حرفش را می‌تواند بزند و نه موفق می‌شود تا بیننده را بخنداند. مصادره تنها در همان دقایق ابتداییش جذاب است، جایی که مخاطب وارد داستان می‌شود و خبردار از اینکه چه اتفاقاتی افتاده و در چه دنیایی قرار گرفته است، اینکه یک کارمند ساده و سابق ساواک پس از انقلاب دچار چه سرنوشتی شده به خودی خود جذاب است، اما این یک خط قصه، تنها به همین یک خط داستانی ختم می‌شود. پس فیلمنامه نویس موفق نمی‌شود تا این ایده جذاب را تبدیل به اثری طنز کند، ایده‌ای که به دلیل موضوع خاصش پتانسیل‌های زیادی برای اثری طنز و حتی برای تبدیل شدن به یک درام اجتماعی سیاسی را دارد، اما احمدی راه طنز را پیش گرفته تا بتواند گزنده تر و سیاسی تر حرف بزند. اتفاقی که هیچ گاه در مصادره رخ نمی‌دهد. فیلم بسیار کم کم روایت می‌شود و می خواهد تمام حرف‌های سیاسی و نقدهایش را در فیلم بگنجاند. اما هم داستان اصلیش را از دست می‌دهد و هم در بیان حرف‌های سیاسی و اجتماعیش ناکام می‌ماند. طراحی صحنه و لباس عالی و فیلمبرداری جذاب فیلم و موسیقی‌هایی شنیدنی که روی آن ها نشسته و به طور کلی فضای وسترن گونه و فرنگی فیلم، کمک زیادی می‌کنند تا بیننده بخواهد به تماشای آن بنشیند. شاید برای بسیاری هم جذاب به نظر برسد. اما در نهایت همه این فاکتورهای خوب هم نمی‌توانند ضعف‌های بزرگ قصه و فیلمنامه را بپوشانند. و در نهایت با اثری مواجه هستند که نه خنده دار است، نه حرف‌هایش را به درستی می‌زند و نه می‌تواند به عنوان یک فیلم کمدی تاثیرگذار باشد. مصادره اثر پر زرق و برقی است که هزینه‌های زیادی برای آن شده است، و تجربه نخست کارگردانی مهران احمدی، در سر و شکل ظاهری کاملا چشم نواز است، اما از درون اثری پوچ و عبث است. در یک فیلم آن هم از جنس طنز سیاسی اجتماعی مهمترین نکته متن و مضمون است، که اگر با فرم و شکلی خوب همراه شود قطعا نتیجه مطلوبی خواهد داشت، فیلم طنزی که می‌خواهد گزنده باشد و حرف‌های زیادی بزند، نیاز به یک متن قوی دارد، فاکتوری که مصادره آن را دارا نیست و به همین دلیل هم به هیچ وجه نمی‌تواند فیلم خوبی باشد.