نقدی بر فیلم “من، تانیا” از کریگ گیلسپی

به گزارش میم ست و در جدیدترین نقد و بررسی فیلم سینمای هالیوود در این مطلب سعی می کنیم فیلم من، تانیا (I, Tonya) را مورد بررسی خود قرار دهیم. چگونه مي‌شود يك داستان تلخ و جدي با صحنه‌هاي پُرشور و انفجاري از نظر بروز احساسات انساني را با لحن و روحيه‌اي هزل‌آميز و كمدي روايت كرد؟ يا برعكس؛ اجراي جدي و پارانوئيك از موقعيت‌هاي ابزورد و كميك، چه كاركرد و معنايي در ساختار استتيك فيلم پيدا مي‌كند؟ به عبارت بهتر آيا كسي بعد از «رفقاي خوب» مارتين اسكورسيزي، و آثار و فيلمسازان ملهم از آن (از كوئنتين تارانتينو و ديويد چيس تا جان فاورو و  ديويد او. راسل)، چنين برخورد متناقض و دوگانه‌اي در استفاده از لحن شوخي/جدي در مواجهه با موقعيت‌هاي دراماتيك در سينماي آمريكا طي سه دهه اخير داشته؟ كريگ گيلسپي در «من، تانيا» با احضار مود مالوف فيلم‌هاي اسكورسيزي و انرژي ديوانه‌وار و تستوسترون موجود در شخصيت‌هاي آتشين مزاجِ سينماي مارتي، يكي از بهترين آثار سال 2017 را سبب مي‌شود. با رويكردي ويژه در نمايش زندگي دختر پريشان و رسيدن به يك روايت غيرقراردادي از سرگذشت انساني هيولاوش (برجسته كردن ويژگي‌هاي شخصيتي مسئله‌ساز - شبيه به «لني» باب فاسي و «مردي روي ماه» ميلوش فورمن) و دوري از درام زندگي‌نامه‌اي مرسوم هاليوودي (روايت كليشه‌اي). و در چنين فيلم منحصربفردي كه برخورد متفاوتي با سنت بارها تكرار شده فيلم‌هاي زندگي‌نامه‌اي در زيرمتن سينماي جريان اصلي آمريكا دارد، بازي مارگو رابي در نقش دختر خشن اسكيت‌باز، لايق بيشترين تحسين‌ها است. نه فقط بهترين بازي زن سال 2017 كه يكي از بهترين بازي‌ها در سال‌هاي اخير در سينماي آمريكا. رابي سنت به زوال بردن زيبايي و جذابيت زنانه در مسلخ جنون فردي كه از ان بنكرافت «معجزه‌گر» و تيپي هدرن «مارني» تا نيكول كيدمن «ساعت‌ها» و شارليز تيرون «هيولا» در سينماي آمريكا قدمت دارد را با متدهاي توامان تازه و كهنه در شمايل يك ورزشكار وسواسي از نو بنا مي‌سازد و يك تصوير هولناك از دختركي با ظاهر زيبا و درون زشت و رنجور خلق مي‌كند. دختري خبيث و سرشار از اضطراب و عقده‌هاي ذاتي كه همچون جيك لاموتاي «گاو خشمگين» اسكورسيزي، خودش بزرگترين دشمن براي پيشرفت و موفقيت در كارش است. تصويري ددمنش و همدلي‌برانگيز از يك بدنام واقعي، يادآور مردانِ فيلم‌هاي اسكورسيزي منتها با طعم و احساسي زنانه.