اختتامیه جشنواره جهانی فیلم فجر آبروی ایران را در عرصه بین المللی برد

به گزارش میم ست، جشنواره به اصطلاح جهانی فیلم فجر که علیرغم آنچه برگزارکنندگانش اصرار دارند به هیچ عنوان شباهتی به یک جشنواره استاندارد جهانی ندارد در چهارمین سال برگزاری اش با حواشی بسیار زیادی روبرو بود. در جدیدترین اخبار فیلم و سینمای ایران، جشنواره جهانی فیلم فجر سرشار از آثار بد و بی ارزش خارجی بود، فیلم های تکراری که هیچ جذابتی برای مخاطب ندارند؛ مهمانان خارجی که چندان نام و نشانی در سینمای جهان نداشته و ندارند و اگر هم اندک نام و شهرتی دارند مربوط به سال های پیشین فعالیت شان بوده و به هیچ عنوان نمی توان حضورشان را دستاوردی برای یک جشنواره خارجی حساب کرد. بودجه های میلیاردی که برای این جشنواره صرف شده و واقعاً معلوم نیست که دست اندرکاران این رویداد این بودجه ها را برای چه کاری خرج کرده اند! جشنواره ای که اختتامیه اش آبروی سینمای ایران را برد؛ اختتامیه ای بدون برنامه ریزی که قطعاً مسئولان جشنواره برای برگزاری اش چک های چند صد میلیونی خرج کرده اند! مراسمی که از اولیور استون دعوت می کنند تا روی صحنه بیاید و او هنگام رفتن روی صحنه گیج می شود چرا که هیچ برنامه ریزی قبلی برای این کار وجود نداشته و یا سینماگر زن خارجی که برگه ای به دستش داده اند و پشت تریبون رفت و با تمسخر گفت برگه ای که به دستم داده اند به زبان فارسی است و برای دفعه های بعد باید یادم باشد زبان فارسی ام را تقویت کنم! مترجمی هم که روی صحنه و کنار دست رامبد جوان قرار داشت خود به تنهایی باعث تمسخر حضار شده بود. او حتی قادر به تلفظ صحیح نام برندگان و آثار نبود و باعث شده بود بی نظمی های مراسم اختتامیه جشنواره جهانی فیلم فجر از قبل هم بیشتر شود و جناب دبیر جشنواره مستأصل و درمانده از این سو به آن سو برود! اختتامیه ای که در آن تعداد کمی سینماگر ایرانی (به غیر از مسئولان مراسم و کاندیداها) و چند نفر معدود از اهالی رسانه حضور داشتند اما کارت های آن برای کسانی ارسال شده بود که برای سلفی گرفتن با سینماگران به تالار وحدت آمده بودند! همه این مشکلات به کنار، فقر محتوا، نداشتن مانیفست و استراتژی مشخص برای برگزاری این مراسم به اصطلاح رویداد سینمایی، عدم دعوت از چهره های مطرح و جهانی سینمای ایران در این رویداد، سردی فضا و رخوت شدید در پردیس سینمایی چارسو که به هیچ عنوان نمی توان آن را مکانی فرهنگی به شمار آورد، توزیع مسئولیت میان دوستان و اقوام و آشنایان آقای دبیر جشنواره و بی توجهی و توهین به ساحت منتقدان و اهالی رسانه به نحوی که برای تماشای یک فیلم باید ساعت ها در صف های طویل می ایستادند تا شاید بتوانند فیلم های ایرانی را تماشا کنند و امکان خرید بلیت در سایت سینماتیکت برایشان مهیا نبود و در نهایت هم اغلب آن ها نمی توانستند فیلم های مورد نظرشان را به تماشا بنشینند از جمله دستاوردهای دیگر این جشنواره بود. جشنواره ای که مسئولان آن می خواستند با حضور عامه مردم و اعضای باشگاه هواداران! مکان برگزاری را شلوغ جلوه دهند و به زعم خودشان رزومه ای ماندگار از خود به جا بگذارند اما نه تنها نتوانستند اندک آبرو و اعتباری برای سینمای کشور بخرند و بلکه همه آبرو و اعتبار سینما را نیز با ندانم کاری های شان به باد دادند! جشنواره به اصطلاح جهانی فیلم فجر به زعم بسیاری از کارشناسان و منتقدان و سینماگران مطرح کشور محلی بود برای تقسیم بودجه های هنگفتی که به جیب برگزارکنندگان و دوستان و آشنایان شان می رود؛ یک مهمانی نسبتاً بزرگ که اگر کارت های توزیع غذا در فود کورت چارسو را بذل و بخشش نکند اندک مهمانی هم نخواهد داشت!